રે ! ખાલી સપનાં સપનાં :
આ કરુણ જીવનને રોજ કનડતાં
આવે છાનાં છપનાં !
રે ! ખાલી સપનાં સપનાં.

સાંજ પડે ને શુંય થતું કે
હૈયું ખાલી ખાલી,
મનમોહનને મળવા કાજે
રે’તું ભાળી ભાળી;
હસી જરી ત્યાં આવે મૂરત
કામણગારી કાળી :
રે ! કૂડી જીવ કલપના !
એ ખાલી સપનાં સપનાં.

અધરાતે મધરાતે હું તો
જાગી જાઉં સફાળી;
રે ! કોઈ કહે છે : આવ, આવ ઓ !
આવ મગનભર ચાલી !
સુણી રહું ત્યાં ઘેલી કરતી
વેણુ વાગે વ્હાલી :
રે ! જૂઠી જીવ, જલપના !
એ ખાલી સપનાં સપનાં.

રોજ રોજ એ આંખે તરતી
કાયા રંગરૂપાળી;
રે ! રોજ રોજ એ જાય લગાડી
માયા કો’ મર્માળી :
હું કરું અરે શું ? ક્યારે મળશો
મનમોહન વનમાળી !
રે ! સૂનાં અંતર-તપનાં
આ સાચ કરો સૌ સપનાં.

મકરન્દ દવે
**

કોણ સાચું છે તે નહીં,
પણ શું સાચું છે એ વાત મહત્ત્વની છે.