એક જ ખેતર, એક જ ખાતર, એક પવન ને પાણી
એક જ સૂરજ, એક જ ચંદર, સમ તુઓને માણી;
તોય ગુલાબ રાતો તોરો !
આ ડોલરિયો કેમ ગોરો ?

સૂરજમુખી સાવ સોનાનાં તાકે આભ છકેલાં,
રંગે કેમ માણેક સરીખાં જાસૂદ કેમ ઝૂકેલાં ?
આ કરેણ શેણે પીળી ?
આ ગોરી કેમ ચમેલી ?

ગુલાબ ગંધે શીળું શીળું, ચંપો તીણું મ્હેકે,
આમ્ર-મંજરી તીખું મ્હોરે, બદરિ ખાટું મ્હેકે;
આ ઘાસ ઘાસમાં નવલાં
કોણે ગંધ-પૂંભડાં રોળ્યાં ?

સિંધુથી ઠેઠ આભ-અટારી ગુપચુપ ચડયાં’તાં વારિ
ગાજ-વીજની ધમાલ ભારી ! આજે અજબ સવારી !
કેમ વારિ ખારાં ખારાં
થઈ ગ્યાં મીઠી જલ-ધારા ?

મેં વાવેલો એક્કેક દાણો લણ્યો મેં ગાડે ગાડે.
કણ ઓરું ને મણને પામું, કો’ અઢળક ઉગાડે ?
એ તો સાહેબ ખરો કમાલી
મારો સાહેબ ખરો કમાલી

રક્ષા દવે
[‘નિશિગંધા’ પુસ્તક]