સમુદ્ર ભણી ઊપડયા કમરને કસી રંગથી
અટંક મરજીવિયા, ડગ ભરંત ઉત્સાહનાં;
પ્રદીપ્ત નયનો; અથાગ બળ ઊભરે અંગથી;
મહાર્ણવ તણી દિશા પર ઠરી બધી ચાહના.
ડર્યાં પ્રિયજનો, બધાં સજલનેત્રા આડાં ફર્યાં,
શિખામણ દીધી ‘વૃથા જીવન વેડફો કાં ભલા !
કહીંથી વળગી વિનાશકર આંધળી આ બલા !’

પરંતુ દૃઢનિશ્ચયી નહિ જ એમ વાર્યા વર્યા.
ગયા ગર્જતા અફાટ વિકરાલ રત્નાકરે,
તરંગ ગિરિમાળ શા ઊછળતા ઉરે આથડયા;
હઠયા ન લવ તોય, સાહસિક સર્વ કૂદી પડયા
અગાધ જળમાં, પ્રવેશ કીધ કાળને ગહ્વરે.
ખૂંદ્યાં અતળનાં તમોમય તળો, અને પામિયા
અખૂટ અણમોલ કોશ, લઈ બ્હાર એ આવિયા.

પૂજાલાલ
[‘પારિજાત’ પુસ્તક]