આ તરફ ઉન્મત્ત ધ્વજ ફરકાવતું સરઘસ જતું;
– ના, તે નહીં,
એ તરફથી ડાઘુજન ગમગીન ચ્હેરે આવતું;
– તે યે નહીં.
રસ્તા વિશે એ બેય ધારા જ્યાં મળે,
તે મેદની છે જિંદગી.

ભરતી વિષે ઊભરાય ખાડી, ખાંજણો યે આકળી;
– ના, તે નહીં,
ને ઓટમાં એ હાડપિંજરની ગણી લો પાંસળી યે પાંસળી
– તે યે નહીં.
ઓટ ને ભરતી ઉભય સંધાય જે ક્ષણ,
તે સમુંદર જિંદગી.

ફૂલના જેવું વસંતલ સ્મિત ખીલે જે શૈશવે;
ના, તે નહીં.
ને અષાઢી મેઘ જેવી આંખડી સંતત રુવે;
– તે યે નહીં.
હર આહ કૈં મલકી જતી, હર સ્મિત ભરંતું ડૂસકું,
તે સંધિક્ષણ છે જિંદગી.

‘ઉશનસ્’