ઉરનું આ તે કેવું પંખી !
વર્ષામાં રિબાય તૃષાથી, ઝાકળને રહે ઝંખી :
ઉરનું આ તે કેવું પંખી !
આગ જલે ભીતરમાં એની, બહાર સદા યે હસતું;
મૃગજળને માની જળબિન્દુ નિત વેરાને ધસતું;
અણદીઠાંની આંખમહીં પણ નેહ રહે એ ઝંખી :
ઉરનું આ તે કેવું પંખી !
વસંતના વૈભવમાં એનું બળતું અંતર ઝાળે,
પાનખરે એ થઈને કોકિલ ગુંજે ગીત સહકારે,
પ્રીતો એની કંટક સાથે, કુસુમો રહેતાં ડંખી :
ઉરનું આ તે કેવું પંખી !
ચિરપરિચિત છોડી મારગ, અણદીઠા પથ ધાતું;
અંધારે અટવાતું, ઠોકર ખાતું – ખાઈ મલકાતું;
મારગ ક્યાંના ? જાવું ક્યાં ? શીદ ? જાણે નહિ પણ પંથી !
ઉરનું આ તે કેવું પંખી !
ગુણવંત પંડયા
**
કવિતા એ મનુષ્યજાતિની માતૃભાષા છે.
જોહાન હેમન