હજુ યે ઘૂંટણ તારાં ડૂબી અર્ધજલે રહ્યાં,
ચિંતવી શું રહી એવું, સેંકડો વરસો વહ્યાં.
પુરાણી વાવમાં, સૂની, જલસૂકી, અવાવરી,
ક્યાં હશે ઘર ? ક્યાં વ્હાલાં ? ભૂલી બેઠી શું બાવરી !

અને તારો ભરાયો ના હજુ યે ઘડૂલો અહીં,
બનીને પથ્થર ઊભી, પ્રાણ તો કહીંના કહીં.
કોણ જાણે સખીવૃંદ ક્યારે ચાલ્યું ગયું હશે,
તને સાદ કરી થાકી, એમ ધારી તું આવશે;
કોઈ મિલન સંકેતે આપેલું વેણ સાચવી,
પરંતુ હજુ યે ના’વ્યું મન માનેલ માનવી ?
કેટલાં આંસુડાં તારાં હશે આ જલમાં સર્યાં ?
ભરીને ઘડૂલા પાછા ઠાલવ્યા તેં ભર્યા ભર્યા ?

પ્રતીક્ષા ના થશે પૂરી ? જલમાં સ્હેલ ડૂબવું,
સ્હેલું માથું અફાળીને ચૂરેચૂરા થઈ જવું,
ના રે ના, એ બને ક્યાંથી ? આપેલું વેણ પાળવા,
ઘસાતાં ને ઘસાતાં યે કાળના ઘાવ ખાળવા
તારે, કાં કે કહે કોણ, ક્યારે એ આવશે ઘડી ?
કોઈની ક્યાંકથી સ્પર્શી જાય સોના તણી છડી !

મકરન્દ દવે