હજી નથી ભૂલ્યો એને –

નગરની અડોઅડ ઘર આપણું એ

નાનું શું એકાકી;

શ્વેત અને નિસ્તબ્ધ;

પ્રોમોના પ્લાસ્ટરે ઘડી, વળી એક સ્થવિર વિનસ

આછાં ઝાંખરાંથી ઢાંક્યો નગ્ન એનાં અંગોનો આભાસ

અને સૂર્ય, સાંજવેળા બારીએ કો જલધોધ સમો

ધોધમાર, ચૂર્ણ થઈ વરસતો પ્રજ્વલિત કિરણોએ;

કુતૂહલભર્યા નભતણું વિસ્ફારિત નેત્ર –

જોઈ રહેતો આપણું એ સાંજનું નિશબ્દ ખાણું –

બનાતના પડદાઓ, મેજ પરે પાથરેલું વસ્ત્ર ફાટ્યું,

દીપિકાની જ્યોત જેમ અજવાળી દેતો જાણે!