આવો જરા આજ લટાર મારીએ,

વૃક્ષોતણી દીર્ઘ કતાર જોઈએ;

ના બેસવું, થંભવું, બોલવું ય

અસંખ્ય આ વૃક્ષ ગણ્યે જઈએ.

 

જો બેસીએ તો સ્મૃતિનીર બેસતાં

બધું બને નિર્મળનીતર્યું અરે!

ને જોવું ના જે બધું સ્પષ્ટ તે બને

વીંધ્યા કરે દૃષ્ટિ સહસ્ર શૂળે!

 

ચાલો, જરા એ જળને ડખોળીએ,

આવો, જરા માત્ર લટાર મારીએ.

 

ભર્યાં ન સાથે ડગ સાત આપણે

ત્યાં મંડપે લગ્નતણાં ભલે ને!

આવો તમે આજ ખુશીથી આપણે

સાથે ભરીએ ડગ સાતસો હવે;

ને સાતસો એ પગલાંની નીચે

દાબી દઈએ સ્મૃતિઓ હજાર,

ભેદ્યા કરે જે ઉર આરપાર!

 

ના હોમધૂમે થઈ આંખ રાતી,

ને તો ય આજે કણી કોક તાતી

કોર્યા કરે શારડી શી સદાય;

તેની ન હોઠે જરી વાત લાવીએ,

આવો, જરા માત્ર લટાર મારીએ.

 

બેઠાં ન’તાં આપણ સામસામે

ને ના ધર્યો’તો પટ યે પુરોહિતે,

ગ્રહ્યો નથી પાણિ ય સર્વ સાક્ષીએ.

આજે થયાં આપણ સામસામે,

વચ્ચે પડ્યો આ પટ દૂરતાનો,

ને હાથને પાંખ ઊગી છતાં યે

સાથે છતાં દૂર રહી જ ચાલીએ,

એ દૂરતાના પટને ન છેદીએ,

અધીર એ હાથની પાંખ કાપીએ.

 

ચાલો, જરા આજ લટાર મારીએ,

અસંખ્ય આ વૃક્ષ ગણ્યે જઈએ.