આખો દિવસ હરતાં ને ફરતાં એક બિલાડી નજરે ચઢે છે:

ઝાડની છાયામાં, તડકાની અંદર, બદામી પાંદડાંની ભીડ વચ્ચે;

ક્યાંક એકાદ ટુકડો માછલીના કાંટાની સફળતા પછી

ત્યાર બાદ સફેદ માટીના હાડપિંજરની અંદર

પોતાના હૃદયને લઈને મધમાખીની જેમ નિમગ્ન થયેલી હું જોઉં છું;

પણ તો ય ત્યાર બાદ કૃષ્ણચૂડાને અંગે નહોર ભરે છે,

આખો દિવસ સૂર્યની પાછળ પાછળ ફર્યા કરે છે એ.

એક વાર એ નજરે ચઢે

ને વળી ક્યાંય ખોવાઈ જાય.

હેમન્તની સન્ધ્યાના કેસરી રંગના સૂર્યના નરમ શરીરે

ધોળો પંજો પસારી પસારીને ગેલ કરતી જોઉં છું એને;

ત્યાર પછી અન્ધકારને, નાના નાના દડાની જેમ, પંજાથી

તરાપ મારીને પકડી લાવે છે એ,

સમસ્ત પૃથ્વીની અંદર વિખેરી દે છે.