ઘાસતણા વક્ષથી હું ક્યારે પામ્યો મારું આ શરીર –

હરિત આ ઘાસ થકી; તેથી તાપ સારો લાગે – તેથી નીલાકાશ

મૃદુ ભીનું ને કરુણ મને લાગે; – પથેપથે તેથી તો આ ઘાસ

જળ સમું સ્નિગ્ધ લાગે; –મધમાખીઓનો જાણે માળો

આ જ ઘાસે;– જેમ જેમ જઉં દૂર, વળી દૂર પૃથિવીના

નરમ ચરણ તલે કેટલીય કુમારીના વક્ષના નિ:શ્વાસ

કથા કહે – એમના એ શાન્ત હાથ ક્રીડા કરે – એમની ગૂંથેલી લટ

છૂટી જાય – ધૂસર સાડીની વાસે આવે એઓ – અનેક નિબિડ

પુરાણી પ્રાણની કથા કહ્યે જાય – હૃદયની વેદનાની કથા –

સાન્ત્વનની નિર્ભૃત નરમ કથા – મેદાનના ચન્દ્રની કરે વાત –

આકાશના નક્ષત્રની કરે વાત; શિશિરની શીત સરળતા.

એમને તો ખૂબ ગમે – ધુમ્મસે ય સારું લાગે આંખોની ઉપર,

ગરમ વૃષ્ટિનું ટીપું સારું લાગે; શીત રાતે – ઘુવડની નમ્રતા;

બહુ ગમે આખી રાત પીપળા ને આંબાતણાં પાંદડાં જે ખર્યાં કરે.