બપોર,
નિસ્તબ્ધ અલસતા ચારે કોર.
શિરીષ ઊભાં ગન્ધવિભોર,
લીમડે લીમડે
મંજરીઓનો શોરબકોર!
અધબીડી દિશાની આંખ,
પંખીઓએ બીડી પાંખ;
ઘૂઘૂઘૂઘૂ ઘૂઘવે હોલો,
ખોલો, ખોલો, દ્વાર ખોલો.
તરુએ તરુએ
છાયાની ગુંથાતી ભાત –
કોના દિલની છાની વાત?
લહરે લહરે ઊના નિસાસા,
કોણે સાવ મૂકી છે આશા?
પુંસક તામ્ર દીસે અવકાશ,
કો’ પુંગવનો વીર્યપ્રકાશ?
કાચીંડો કાઢે ઉદ્ગાર:
તેજતણો આ શો વિસ્તાર?
ટચૂકડી કૂંપળની શિરાએ
આજ ગગનનો રસ છલકાયે.
કળીઓ કેરાં કૂમળાં વદન,
સૂરજનું એ કરે આચમન.
ઊંડા કૂવાનાં શીળાં નીર,
શાન્તિનાં ત્યાં ફરકે ચીર.
સોનેરી આ હરણું દોડે–
લંકાનગરી ફરી ભડભડે?