સુન્દરી માર્જારી! અહીં આવ,

કામુક વક્ષ પે મમ અંગ તું લંબાવ;

ઢાંકી દે નહોર તારા તીક્ષ્ણ ને કુટિલ;

ખોઈ દેવા દેને મને નયને મદિલ.

સ્ફટિક ને સુવર્ણની એમાં ભળી ઝાંય,

મોહક મારક એના કામણથી હૈયું આ ઘવાય.

અલસ ને મત્ત મારી અંગુલિઓ પંપાળતી ફરે જ્યારે

નમનીય પીઠે અને શિરે તારે,

રોમાંચિત થઈ ઊઠું છું હું ત્યારે,

વિદ્યુન્મયી તારી કાયા તણા સ્પરશને.

તરવરી રહે ત્યારે છબિ પ્રેયસીની:

તારા જેવી દૃષ્ટિ એની ગૂઢ અને હિમમયી,

વેધક ને તીક્ષ્ણ એવી જાણે વિષદંશ,

દયાતણો જેમાં નહિ લવલેશ અંશ!

કશી મરીચિકા, કશી પ્રાણાન્તક ગન્ધ

ઘેરી વળે નખશિખ એનાં રે ધૂસર અંગ