હેમન્તનો આ તડકો સુનેરી,

માયા રચે છે અહીં શી અનેરી:

 

પીતામ્બરી પામરી ઉર્વશીની

સ્વર્ગે જતાં શું સરીને પડી ગઈ?

પુરૂરવા શો હું ય ભાન ભૂલી

બોલી પડું: માનિની, થોભને જરી!

ધરા સગર્ભા પિયુઅંક પોઢી

સુખે બીડીને નયનો કહી રહી:

‘કરો તમે દોહદ પૂર્ણ મારી.’

આકાશનો રેશમી નીલ તાણો

પ્રકાશનો સોનલ લેઈ વાણો

તેથી જ કોઈ કસબી રૂડેરું

ગૂંથી રહ્યો છે પટકૂળ કે શું?

આ પ્રેમીઓ રોષથી બે ભરેલા

બેઠાં કરી પીઠ, લઈ અબોલા;

કોણે ત્યહીં ખણ્ડ સુવર્ણ વસ્ત્રનો

ફેંક્યો અને મંગળ ગાંઠી ગાંઠડી

સાંધી દીધાં લગ્નથી પ્રેમીઓ ફરી?

 

હેમન્તનો આ તડકો હૂંફાળો

લોહીકણે વર્ણ સુવર્ણનો રસે;

આ સૃષ્ટિ કો સૂર્યમુખી સરીખડી

એના ભણી ઉદ્ગ્રીવ નેત્ર માંડે!

 

આ આપણી ભંગુર જંદિગાની,

તેની જ ના એ જયની નિશાની?