આ રાત્રિના દ્રાવણમાં દ્રવી દ્રવી

નિ:શેષ મારો લય થાય નિત્ય;

પુન: પ્રભાતે તુજ બાહુપાશમાં

સમાઈ પામું નવ જન્મ નિત્ય.

 

અંધારની છાલક પ્હેલી વાગતાં

રૂપો બધાં ભાંગી પડે અનેકધા;

આકારહીણી નવલી જ સત્તા,

સ્થાપી દિયે શી નિજની મહત્તા!

 

પ્રચણ્ડ એ પ્લાવન ઘૂઘવીને

ભીડે મને નિર્દય ગાઢ રંભણે;

તૂટે તૂટે ઇન્દ્રિયના તટો બધા,

ક્યાં નાંગરું રે મુજ આ વિશિષ્ટતા!

અજ્ઞાત કો હર્ષ મને વધાવે,

ને દુ:ખશૂળો મુજ મર્મ ભેદે;

પળે પળે ભીતિતણી ભૂતાવળો

દોડી જતી પાથરી શ્યામ અંચળો.

 

ચૈતન્યનાં સૌ પડ જાય ઊખળી,

આ ‘હું’ બિચારો ક્યહીં જાય રે સરી!

ઘેરી વળે કૈં સ્મૃતિ જન્મજન્મની

સંસ્કાર અધ્યાસની જાળગુંથણી!

 

છાયા બધી આખર એ લપાય,

કો શૂન્યમાં સર્વ સરી સમાય;

એ શૂન્યને ક્યાંય ન કેન્દ્રબિન્દુ,

કાંઠા વિનાનો રહી જાય સિન્ધુ!

 

અભાવ ને ભાવ ત્યહીં અભિન્ન,

અસ્તિત્વ નાસ્તિત્વની પાળ છિન્ન;

આધેયહીણી નરી વિસ્તૃતિ આ,

નિશ્ચેષ્ટ નિસ્સ્પન્દ પડી અમેયતા!

 

ઉચ્છ્વાસ આછો ત્યહીં ક્યાંથી વાય,

ને શૂન્યનું અન્તર ક્ષુબ્ધ થાય;

ચાંચલ્યનો મત્ત જુવાળ ઊછળે,

અરૂપમાં બુદ્બુદ રૂપના ઊઠે.

 

આ કાળ બેઠો અહિ વાળી સોડિયું

ને ત્યાં ખડો છે અવકાશ રાંકડો;

પેલે ખૂણે ઈશ્વર શું કશું દીસે –

આકાર શા શૂન્ય મહીંથી ઊપસે!

આ વાયુના અશ્વની સુણું હ્રેષા,

વીંઝાય આ વિદ્યુતની નભે કષા;

ગ્રહો તણી મંડળી સુવ્યવસ્થિત,

સ્વેસ્વે મહિમ્ની સહુ છે પ્રતિષ્ઠિત.

 

એ સૌ મહીંથી કણ કો અટૂલો

દીસે ઘૂમંતો નિજ કેન્દ્ર શોધતો,

આવી સમાતાં તુજ બાહુપાશમાં

ધારી રહે એ પળમાં જ કાયા!

 

અગાધ તાગી તલ તું અરૂપનાં

લાવે મને રૂપતણા કિનારે;

વિક્ષિપ્ત આ મારી સમેટી છાયા

કંડારી દે ઘાટ સુરેખ લીલયા.

 

વિલોપ કેરા અતલે જઈને,

હે કોમલાંગી, તુજ બાહુના તટે

આવી ફરી નાંગરું મારી વ્યક્તિતા,

પામ્યો તને તે ગણું શેં ન ધન્યતા?