માલતી, આ મન તારું નદીના પ્રવાહ જેવું ચંચલ ઉદ્દામ;

માલતી, હું એના પર લખી જાઉં મારું નામ.

જાણું કે આ પૃથિવીમાં કશું ય ના રહે;

શુક્લકૃષ્ણ બેઉ પાંખ વિસ્તારીને મહાશૂન્યતાએ

કાલ–વિહંગમ ઊડી જાય

અવિશ્રાન્ત વેગે.

પાંખની ઝાપટે એની હોલવાય ઉલ્કાના પ્રદીપ,

લાખ લાખ સૂર્ય તણો જ્યોતિ.

હું છું એ જ વાયુસ્રોતે ખરી ગયા પિચ્છ સમ

આકાશના શૂન્ય નીલે મારાં કાવ્ય લખું અવિરત;

એ આકાશ તે તારું અન્તર,

માલતી, તારા મને મૂકી જાઉં હું મમ સ્વાક્ષર.