એક દિન પૃથિવીના પથ પરે ફર્યો છું હું; આ મારું શરીર

નરમ ઘાસને પથે ભમ્યું છે; બેઠું છે ઘાસની પર,

જોયાં છે નક્ષત્રો એને આગિયાની જેમ કૌતુકના અમેય આકાશે

ક્રીડા કરે; નદીનાં જળની ગન્ધે પૂર્ણ થાય આર્દ્ર સ્નિગ્ધ તીર

અન્ધકારે; પથે પથે શબ્દ સુણું કોઈકની નરમ સાડીનો,

મ્લાન કેશ રેખા દિયે; સાન્ત્વનાની વાત લઈ કોણ પાસે આવે

ધૂસર ખડીના હાથ જેવા હાથ એના – નગ્ન હાથ સન્ધ્યાના પવને

દેખા દિયે; હળદી ઘાસની પાસે મૃત હિમ પતંગિયાતણી

સુન્દર કરુણ પાંખ પડી રહે – જોઈ છે મેં; ચૂપ ઊભા રહી;

આકાશે નારંગી રંગ ફૂટી ઊઠે સાંજે – કાગડાઓ નીલ ભાસે;

અનેક લોકની ભીડે ડૂબી જાઉં – બોલ્યે જાઉં – હાથે હાથ રાખી;

કરુણ વિષણ્ણ કેશે કોઈ જાણે ક્યારેકનો ગભીર વિસ્મય

સંતાડી બેઠું છે અહીં… નક્ષત્રની નીચે સૂતો રહું હું એકાકી;

ઘુવડની ધૂસર બે પાંખ આખી રાત કરે વાત આગિયાની સાથે.