જાણું છું કે

કદી કદી શબ્દો મારા કપૂરની પેઠે

પ્રજ્વળીને ગન્ધરૂપે તારા ભણી વહે;

તો કદીક મન્દિરના કળશની પાસે

ધજા બની ફરફર ફરકવા ચાહે;

સૂર્યોન્મુખ કળી જેમ વળી ભોળપણે

તારા ભણી મીટ માંડી રહે;

કે કેવળ શ્રુતિસુખ કાજે

હળીભળી તારું નામ રચે –

રખે એથી ફુલાઈ તું

તારા અસ્તિત્વની ભ્રાન્તિ

સાચી માની રાચે.