તું જ મારી નિયતિનું સર્વસ્વ.

આવ્યું પછી તો યુદ્ધ, સત્યાનાશ;

કૈં કેટલા – રે કેટલાયે સમયથી

ના મળે કૈં ચિહ્ન તારું, ના ખબર.

 

આટલાં વર્ષો પછી

વિક્ષુબ્ધ કરી દે છે મને તારો ફરીથી કણ્ઠસ્વર;

રાત આખી વાંચતો’તો પોથી તારી,

મૂર્ચ્છા મહીંથી જાગતો જાણે ફરી.

 

ન મારે જવું છે લોક વચ્ચે

સમુદાયમાં, પ્રાત: સમેની ધમાલમાં.

કચ્ચરે કચ્ચર કરી સૌ નાખવા તૈયાર હું,

લોકને ચરણે જઈને એ ધરું.

 

દોડતો હું ઊતરી જાઉં સીડી

કેમ જાણે પ્રથમ વાર

આ બરફછાઈ શેરીઓ ને આ સૂના રસ્તા પરે

પાડતો ના હોઉં પગલાં.

ચારે તરફ દીવા ઝગે, સંસાર ચાલે, ઊઠતાં સૌ લોક,

ચા પીએ, દોડે પકડવા ટ્રામ;

થોડી જ ક્ષણના આ લઘુ અવકાશમાં

નગર બની જાયે અજાણ્યું!

 

હિમઝપાટો શી જાળ ગૂંથે

બારણાં વાસે વરસતા બરફની,

સમયસર સૌ પહોંચવાને દોડતા

ખાવું અધૂરું છોડીને ચાને ય પીવી મૂકીને.

 

એ સૌ તણું લાગે મને

મારા શરીરે એમની જાણે ત્વચા;

આ પીગળતા બરફ સાથે ઓગળું છું હું ય ને

ઉષા ચઢાવે ભ્રમર તો હું યે ચઢાવું ભ્રમરને.

 

મારા મહીં લોકો અનામી કેટલાં:

કૈં બાળકો, ઘરમાં પુરાયેલાં અભાગી, વૃક્ષ સૌ –

આ સૌ થકી જિતાઉં છું હું

એ ટ્ટજ મારો વિજય એક માત્ર.