દિવસ સરી જતો

એના જ સ્થાનિક સ્મશાન ભણી,

અને, રોટલા અને પડછાયા વચ્ચે

મઢાઈ ગઈ છે મારી છબિ:

હું બારી આગળ ઊભો છું,

જે બનતું નથી તેના તરફ મીટ માંડી રહ્યો છું.

જળની કાળી પાંખ ઢળી આવે છે

મારા હૃદય પર

જેને કદાચ ત્યાં,

એ બારી આગળ જ, હું ભૂલી આવ્યો છું.

હવે હું એ કાળો પ્રકાશ

ખોઈ બેઠો છું.

મને તારું મન્થર ગતિએ વહેતું લોહી આપ,

શીતળ

વર્ષા,

તારો એ ભયંકર પ્રસાર આપ!

જીર્ણ થઈ ગયેલાં

એ બંધ બારણાંની

ચાવી મને ફરી સાચવવા આપ.

એકાદ ક્ષણ માટે,

અલ્પ જીવન માટે

મારો પ્રકાશ લઈ લે;

મારી વેદનાને

મારાં એકલવાયાપણાંને

ઓળખી લેવા દે.

સંધ્યાની જાળમાં તરફડતા

વર્ષાના એ ધ્રૂજતા હાથને

મારા અસ્તિત્વમાં

આવકારવા દે.