એ જ તારામાં હશે, તું સાદ કર;
ખીણ તેથી શું? શિખરને સાદ કર!

જિંદગી ખારા જલે ખોવાય ના,
ક્યાંક તારો મેહુલો, તું સાદ કર.

આટલા અંધારમાંયે એ જડે,
એક દીવા જેમ તુંયે સાદ કર.

ક્યાં સુધી એકાન્ત અંદર વેઠવું?
આયનાના આદમીને સાદ કર.

એ જ આવી છાંયડે લ્હેરી જશે,
ભરબપોરી ડાળ પરથી સાદ કર.

આટલામાં ક્યાંક એ ર્‌હે છે ખરો!
બારીએ ડોકાય એવો સાદ કર.

પોતીકું જે તે તરત પામી લિયે,
મૂળમાં ઊતરી ઊંડેથી સાદ કર.

(એક ટહુકો પંડમાં, ૧૯૯૬, પૃ. ૧૧૧)