તારું મધમીઠેરું મુખ,
અમારું એ તો અઢળક સુખ! –

પથરાળી આ ધરા ભલે ને ભલે વળી ઉજ્જડતા,
કેરથોરની કાંટે આડી ભલે રચી અક્કડતા;
તારાથી શો મધરો ચાંદો,
મધુર ડંખનાં દુઃખ!

ભલે પાંખમાં આભ નથી ને નથી ગળામાં ગુંજ,
અરે, સૂરજનાં સ્વપ્નવિહોણાં મ્લાન પુષ્પના પુંજ;
તારે મુખ શી લચી ખિલાવટ!
વસંત અહીં સન્મુખ! —

(ગગન ખોલતી બારી, ૧૯૯૦, પૃ. ૭૦)