પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે
પ્રાગડ પ્હોરે પાણી ભરું હું એકલડી આણી કેડે!

                ઊઘડતું હજી આભ ને સામો
                                આરોય ઘણો દૂર
                તોય તે જાણે લાગતું અહીં —
                                ક્યહીંથી ઊઠતો સૂર!
હળવી હળવી લે’રખીની સંગ મુજને રમવા તેડે!
                પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…

                સુણતી બેઠી કાખમાં રાખી
                                બેડલાં નીર ભરેલ,
                અમલનું કીધ પાન — રે એવી
                                સુખદ સરતી વેળ!
ત્યહીં અચિંતું ભાંભરી ઊઠે ગોધણ સીમને શેઢે!
                પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…

                થયું અસૂરું, ફફડાટે ઈ
                                પટ્ટ ઉપાડું પાય,
                પગલાં પડતાં ગામ ભણી તોય
                                ઉર વાંહે વંકાય!
(ને) ‘ચલ ચલ’ કે’તું જલ છલોછલ છલકે હેમને બેડે!
                પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…

૧૯૬૦