સરિતનાં જલ આછરિયાં હતાં,
ગગનથી ઘન-વીજ ગયાં હતાં;
તિમિર નિર્મળ આશ્વિન માસનાં
સુભગ પૃથ્વી પરે ઊતર્યાં હતા.

પડી રહી મૃદુ ઘાસ પરે જરા
અનુભવું રજની, નભ, ને ધરા;
પવનની લહરી લહરી મહીં
અસર અદ્ભુત નિર્મળતા તણી.

તિમિરમાં, જરી દૂર, ઘડી ઘડી,
નીરખતો, શિવલી પડતી ઝરી;
વિમલતા સહુ પાંખડીએ ભરી,
શરદકાળ તણી વળી તાજગી.

વિકસતી જ્યમ મૂક નિશા-સમે
ત્યમ અશબ્દ જતી ધરણી ઝરી;
ઉર તણો પમરાટ દઈ દઈ
સુરભિવંત કરંત વિભાવરી.

અનુભવું ઉર, જે શુચિતા તણી
અસર, માર્દવથી, તુજ વાસથી,
અવર અંતર પાસ હું કેમ એ
લઈ જઉં મમ શબ્દ મહીં ભરી ?