સમુદ્ર નિજ છાલકે નભ તણા દીવા હોલવે,
અને સકલ અભ્રજૂથ ઉર આભનું આવરે;
સવેગ ધસતો બધે પવન ઝાડવાં ધ્રૈજવે;
જયી તિમિર થાય શું ? પ્રલય આજ શું ઘૂઘવે ?

સચિંત ઘરમાં સહુ જન લપાઈ ને બેસિયાં,
ભયે અચલ થૈ પડયાં સકલ પંખીડાં ઝાડવે;
‘ પ્રકાશ કહીં ? ‘–ઊઠતી તિમિરની મૂંગી મશ્કરી;
પ્રગાઢ નિજ બાથમાં જગતને લિયે આવરી.

અનુત્તર કરી દઈ, તિમિર, સર્વને, ઘૂમતું;
અને નયનથી બધાં, નજર-તેજને ચૂસતું.
વિરાટ રૂપ ત્યાં ઊભું તિમિરનું; અને માનવી
ઊભો બિનસહાય,–આશ નવ,–તેજહીણો થઈ.

પ્રચંડ તહીં ઊઠતો તિમિરે–ભીતરે નાદ કો;
સહુ જનપદે, વને, જલતરંગની ઉપરે,
ચિરાય નભ નાદથી, ધરણી-અંગ ધ્રૈજી ઊઠે :
પ્રકાશ નિજ, વીજળી, નિજ જવાબ શો પાથરે !