અહીં સૂર્યનો સમૂળો બહિષ્કાર કર્યો છે. બહારની હવા પણ કોઈક અંદર પ્રવેશે ત્યારે એની પાછળ લપાતી સંતાતી ઘડીક ડોકિયું માત્ર કરી જાય છે. ‘એરકન્ડિશનીંગ’ બધી ઋતુઓને એક કરી નાંખે છે – અથવા એક નવી જ ઋતુની આબોહવાનો એમાં અનુભવ થાય છે. વિદ્યુત્ના દીવાનું તેજ ખંધા માણસની આંખની જેમ પોતે બહુ પ્રકટ થયા વિના બીજાને બતાવવા પૂરતું હાજર છે. આથી બધાં વચ્ચે જાહેરમાં બેઠા હોવા છતાં એક પ્રકારના આભાસી વિશ્રમ્ભનું, એકાન્તનું વાતાવરણ ઊભું થતું લાગે છે. ક્રીમ કોફીનો ઘૂંટડો પીતાં હું આજુબાજુની દુનિયાને જોઉં છું. આ વિશ્રમ્ભ અને એકાન્તનું એ લોકો શું કરવા માગે છે? એક ખૂણામાં આંખ પટપટાવતી એક ષોડશી(કે વિશંતિકા?)ની આજુબાજુ થોડાક જુવાનિયાઓનું ઝૂમખું બેઠું છે. સહેજ સહેજમાં હાસ્યની છોળ ઊછળે છે. પોતે બધાંનું ધ્યાન પોતાના તરફ ખેંચી રહી છે એના ગૌરવભર્યા ભાનનો છાક એ ષોડશીના ગાલ પર ને આંખમાં અનેરી ચમક લાવી દે છે તે આ ધૂંધળા વાતાવરણમાં પણ સ્પષ્ટ દેખાઈ આવે છે. વેઇટર (કે બેરર?) ચાવી આપેલા રમકડાની જેમ મૂગા મૂગા ફરે છે, અદબથી ઝૂકે છે. બધે સભ્યતાનું ચળકતું વાનિર્શ દેખાય છે. આ દ્વીપ રણદ્વીપ જેવો જ લાગે છે. એની ચારે બાજુ મૃગજળ છે. મૃગજળથી ઘેરાઈને સપનાં જોતાં બેસવું – એ કાંઈ જેવી તેવી વાત છે?

ક્ષિતિજ : 10-1962

*