સન્ધ્યા સજે છે શણગાર પશ્ચિમે:
ભાલે ઝગે ટીલડી શુક્ર કેરી,
વર્ણચ્છટાની ધરી કંચુકી ને
નીલામ્બરી ઓઢણી હાથ લીધી
તારા ખચી, નૂપુર પાયમાં સજ્યાં
સમુદ્રની આ ઉછળંત છોળનાં;
નેત્રોત્સવા એ નભને ગવાક્ષે
શશી તણા ઉદયને પ્રતીક્ષે.

ને આ ય ઊભી શણગાર હ્યાં સજે:
ઘરાકના મુખની લાળ પાનની
એને પગે શો અળતો લગાડતી!
ને રોગનો આ વ્રણ ગુપ્ત શો બન્યો
મોઘો અલંકાર શરીર એને.
એમાં વળી રત્નસમા ઝગી રહ્યા
કીડા બધા પુષ્ટ પરૂ થકી થયા!
એ પિંજરે કેદ કરે પ્રતીક્ષા
ક્યારે કરે આખરી કોઈ શિક્ષા!